Zadośćuczynienie za krzywdę poniesioną wskutek doznanych obrażeń ciała normuje przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. zgodnie z którymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Bez wątpienia powódka w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznała poważnych obrażeń ciała, które wiązały się z leczeniem i długotrwałą rehabilitacją.
Ustalenie, jaka kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W orzecznictwie częstokroć wskazuje się kryteria, które powinny być brane pod uwagę przy szacowaniu wysokości należnego zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia uzależniona jest od wielu okoliczności, w szczególności rozmiaru uszkodzenia ciała, dolegliwości fizycznych, trwałości następstw powypadkowych, prognozy na przyszłość, wieku poszkodowanego, możliwości wykonywania zawodu, zaspokajania potrzeb kulturalnych itp. (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2004 roku sygn. akt II UK 329/03, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2002 roku, sygn. akt V CKN 1540/00). że zadośćuczynienie orzekane na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. ma charakter całościowy i powinno stanowić swoistą rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez osobę poszkodowaną. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd bierze zatem pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Przede wszystkim ma na uwadze stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, okres trwania leczenia (pobyty w szpitalu, dokonane operacje, rehabilitacja), bolesność zabiegów, wiek powódki, ograniczenie na przyszłość możliwości w życiu osobistym i zawodowym (w tym np. niemożność prowadzenia normalnego życia, w tym zawodowego, uprawiania sportów, utratę kontaktów towarzyskich), trwałość skutków urazu, prognozy na przyszłość, w szczególności możliwość polepszenia lub pogorszenia stanu zdrowia.
Ad. wysokość zadośćuczynienia.
Przenosząc powyższe na grunt rozstrzyganej sprawy, powodowi z pewnością należne jest zadośćuczynienie w wysokości odczuwalnej ekonomicznie, adekwatnej do rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych. Powódka bardzo mocno odczuła następstwa przedmiotowego zdarzenia, jej życie w pewnym okresie czasu uległo diametralnej odmianie. Doszło do wielu zmian w jej życiu osobistym. Z upływem czasu nie wszystkie skutki zdrowotne zdarzenia zostały zniwelowane (pozostał ból , niesprawność nogi tj. m.in.: niemożność włożenia każdego buta, blizna) .
Zaistniałe sytuacja spowodowała ból i cierpienie, nie tylko fizyczne, ale i psychiczne. Poza urazami trzeba brać pod uwagę liczne niewygody poszkodowanej , komplikacje oraz stres związany z samym wypadkiem jakiemu poddany jest jego uczestnik. Mówimy tu o osobistych obawach o własne zdrowie, bezpieczeństwo.
Istotna jest też długotrwałość skutków wypadku i mitręga z tym związana.
Zważyć należy na fakt, że poszkodowana nadal odczuwa skutki zdarzenia Do dnia dzisiejszego poszkodowana musi korzystać z rehabilitacji i ponosić związane z tym koszty, angażować swój wolny czas. Wypadek negatywnie wpłynął na jej stan psychiczny i komfort życia.
Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.
