Czasem spotykam się z poglądem, iż złożenie wniosku o ubezwłasnowolnienie „krzywdzi” osobę, której wniosek dotyczy.
Tymczasem ubezwłasnowolnienie jest wyrazem troski, pomocy i opieki wobec osób, które same nie są w stanie o siebie zatroszczyć się i podjąć decyzji co do kwestii prawnych czy też sposobu leczenia.
Osoba, która ukończyła 13 lat, a wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego rodzaju zaburzeń psychicznych, w szczególności pijaństwa lub narkomanii nie jest w stanie kierować swym postępowaniem, a nie jest ubezwłasnowolniona może zostać oszukana i wykorzystana – począwszy od spraw majątkowych poprzez zawieranie niekorzystnych dla siebie umów. Może się okazać że w sytuacji, gdy będzie istniała taka potrzeba, lekarz nie będzie mógł wykonać potrzebnego zabiegu, gdyż zgodnie z prawem osoba poddawana zabiegowi musi świadomie wyrazić na niego zgodę.
Procedura ubezwłasnowolnienia wraz z ustanowieniem opieki prawnej (dla całkowicie ubezwłasnowolnionych) lub kuratora (dla częściowo ubezwłasnowolnionych) trwa około roku i warto wcześniej pomyśleć, czy sytuacja moich bliskich nie wymaga złożenia takiego wniosku aby dbać o ich zdrowie lub chronić przed niekorzystnym rozporządzeniem majątkiem.
Każda sprawa jest rozpatrywania indywidualnie. Dużo zależy od opinii biegłego psychiatry powołanego w sprawie. Sąd nie jest związany wnioskiem, bada przesłanki ubezwłasnowolnienia całkowitego lub częściowego (w razie potrzeby).
Należy również pamiętać, że wniosek może złożyć ściśle określona grupa osób, tj. małżonek, krewni w linii prostej, rodzeństwo oraz przedstawiciel ustawowy, a sprawa należy do właściwości Sądu Okręgowego. W braku osób uprawnionych do złożenia wniosku, kiedy dostrzegamy potrzebę zadbania o interesy kogoś w naszym otoczeniu możemy zgłosić się do Prokuratury Okręgowej, która również ma legitymację wystąpienia do sądu z omawianą sprawą.
